เงาเพลิง - ฉัฐม์บพิธธ์

ฉันไม่ได้ร่ำรวยอะไรหรอก เป็นแค่เด็กกำพร้าคนหนึ่ง เติบโตในสถานสงเคราะห์ แม่ครูก็เลยให้ฉันเรียนสายอาชีพ เพราะว่าจะได้หางานง่าย แต่มันก็ไม่จริงใช่ไหมล่ะ ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ ดิฉันกำลังคิดว่าจะให้เงินเดือนคุณสักเท่าไหร่ดี ชนกนารถพูดไปตามที่ตนเองคิด ก็คนเรียนมาแค่นี้ มันจะทำงานได้เงินสักเท่าไหร่กัน ใช่ไหมนุ่น เกวลินรุกหนัก ชนกนารถตกใจจนหน้าเหวอผู้หญิงคนนี้รู้ชื่อเล่นเธอได้อย่างไร เกวลินเห็นหล่อนทำหน้างง เธอจึงรีบพูดต่อทันที ฉันว่าเธอ คงความจำไม่ค่อยดี เดี๋ยวฉันจะรื้อฟื้นความจำให้ 15 ปีที่เธอจากสถานสงเคราะห์เด็กหญิงพระแม่มาเรียมา เธอก็ไม่เคยเหยียบย่ำเข้าไปอีก เธอลืมซิสเตอร์บุษบา ลืมคุณ อำพรคนที่คอยดูแลและทำกับข้าวให้กิน ชนกนารถอ้าปากค้างเหงื่อไหลออกมาตามฝ่ามือ และใบหน้าทั้งๆ ที่อากาศในห้องก็เย็นเฉียบ ลืมเพื่อนๆ พี่ๆ น้องที่นั่นทุกคน เธอลืมคำสัญญาที่ให้ไว้กับเด็กคนหนึ่งว่าเธอจะไม่ทิ้งเขา เธอจะอยู่กับเขาตลอดไป มีอะไรเราก็จะแบ่งกัน อะไรที่เป็นของนุ่นก็จะเป็น... ลิน เธอจริงๆ เหรอ เสียงของชนกนารถหลุดออกมาอย่างแผ่วเบาก่อนที่เกวลินจะพูดจบ น้ำตาเธอเอ่ออยู่ตรงเบ้าตา เธอไม่อยากจะเชื่อว่าผู้หญิงที่นั่งตรงหน้าเธอขณะนี้คือเพื่อนเก่า เพื่อนที่เธอรัก วันนี้เธอกับเขาได้มาเจอกันอีกครั้ง